Animation

İkinci izleyişimden sonra animasyon üzerine yazıyorum. Deniz feneri bekçisi denizin şarkısıyla (fok) evlenir ve iki çocukları olur. Erkek olan çocukları gayet normal doğarken kız çocukları doğarken anne denize geri dönmek zorunda kalır. Tam olarak bilmesek de aralarından sadece birinin insan olarak karada durabileceğini varsayıyoruz. Böyle olunca Baba Annenin kötü hatırası onu gerçek formuna dönüştüren ceketi sinirden denize atar. Ve bu sürede denizin şarkısını söyleyecek kimse olmadığı için ölüleri uzaklara götürecek kimse de olmaz. Abisi kız kardeşinin ceketini ve sesini geri kazandıracak yolda ona eşlik etmelidir. Onun, perilerin ve taşlaşmış ruhların kaderi onlara bağlıdır. Bu yolda abisi kardeşine karşı sinirinin gereksiz olduğunu da öğrenecek, çok uzun zamandır insanlara ve kendine iyilik ettiğini sanan, onların duygularını alıp kavanozlara koyan baykuşla da yüzleşmek zorunda kalacaktır. Buradaki güzel nokta, baykuşun kötülüğün elçisi olmaktan çok insanlara acı getirdiğini düşündüğü duyguları yok ederken iyi olduğunu sanması ve bir süre sonra bu kötülüğü fark etmeyecek kadar da kendisini kaybetmesi. Bize animasyon boyunca eşlik eden melodi harika. Görsellik çok hoş, insanın içini ısıtıyor. Deri altı tek bir konuya odaklandığını görsek de bunu aile yardımlaşma gibi konular ile çok güzel işlediği için güzel bir eser çıkıyor son olarak. Normalde zaman ve mekandan bağımsız olduğunu düşündüğümüz animasyon mitik karakterleriyle irlanda ve iskandinav mitolojisini çağrıştıyor. Şehre indiğimizde gördüğümüz kiliseler ve dini figürler ile çocuğun ağzından duyduğumuz dinî tabirler bize bir yandan gerçek bir mekân sunuyor. Tabi kuzey ışıklarını da söyleyebiliriz. Bu iyi ya da kötü denemez ama ilginç duruyor. Çünkü bir yandan bu dünya dışı bir efsaneye sürüklerken bizi bir yandan burada yaşanıyormuş gibi hissettiriyor. Çok yan yana durmaya uygun değillermiş gibi hissettirdi. Bunun dışında çok güzeldi.

Pop şarkıcılığından çokta temiz olmayan bir oyuncu rolüne geçen Mima kendi rolünün karakteri, insanların kendisinde görmek istediği eski pop şarkıcı hali ve kendisi arasında sıkışıp kalır. Kendisiyle takıntılı bir hayranı onu kendisini sorgulatacak ve kimin gerçek Mima olduğu konusunda kafasını karıştıracak bir sanal Mima yaratır, ya da bu aslında Mima'nın kafasında yaratılmıştır, ya da Mima'nın dizisindeki karakterin bir psikolojik sorunudur. Ve bu hayran da ona kötü davrananlardan intikam alır hatta istediği Mima'ya kötü davranan Mima olsa da ya da bu hayran da bir kurgudur. Kimin ne olduğunu anlayamadığımız uzun bir süre sonra hikaye aslında kendisinde ki pop idollüğüne kafayı takmış menajeriyle ilgili bir yerden patlak verir. Güzel, meşhur ve sahne önünde olana karşın çirkin, tanınmaz bir sahne arkası figürü.

Miyazaki'den çok güzel bir film. Şu ana kadar benim izlediklerimden en iyisiydi herhalde. Yalnış-Doğru'yu kesin çizemediğimiz dünyada insanlar için yaşayan içindeki kine rağmen kendisini ele geçirmesine izin vermeyen, kendi halkından o halka saldıran nefret dolu bir iblisi öldürdüğü için sürülmek zorunda kalan, o iblisin içindeki nefretinde kendisine sıçradığı, İnsan, Doğa ve insanın doğası arasında kalan bir kurtarıcının "Kendi" ,"İnsan" ve "Doğa"nın kurtuluşu için çabaları. Bu doğrultuda ilerleyen bu çocuk, film boyunca çelişkili görünse de kimin tarafında olduğunu anlayamadığımız, her şey için iyiyi isteyen bir doğrultuda ilerleyeme çalışıyor. Mononoke ile de bu yolda tanışıyor. Kendisinin aksine Mononoke insana kızgın ve insan olduğunu reddip bir kurt olduğunu söylüyor zamanında kurtlar tarafından alınıp büyütülse de meselenin insan doğasından kaçmak olduğu söylenebilir. Güzeldi.

Hayatının en önemli gününde, sahneye çıkma fırsatı yakalamış bir adam dalgınlığından dolayı öbür dünyaya göçer. Yani düşüp ölür. Ama hayatındaki parlama fırsatını yakalayıp onu gerçekleştirememek onu yerle bir eder. Tekrardan Dünya'ya dönmenin yollarını arar. Burada yaşam öncesi dünyada kendi kıvılcımını bulamadığı için dünyaya gidemeyen bir ruhla karşılaşır. Eğer onu dünyaya hazır hale getirirse onun sayesinde buradan kaçabileceğini sanır ve iki ruhun yolu kesişir. Buradan sonra dünyaya inişlerinde bir yanlışlık olur ve kız, piyanistin bedeninde, adam ise bir kedinin bedeninde dünyaya gelir. Artık iki kahramanın kendi yollarını çizmek için birlikte hareket etmesi lazımdır. İki yolculuğun kesişmesi ikisi içinde dersler ile doludur. Kız yaşamanın korkulacak bir şey olmadığını güzel şeyler de bulunabileceğini ve aslında "kıvılcım"ının herhangi bir şey olabileceğini öğrenir. Piyanist ise yaşamak için çok elzem olduğunu sandığı müziğin aslında sadece kendi hayatının bir parçası gündelik bir aktivitesi olduğunu yani "kıvılcım"ın herhangi bir şey olabileceğini öğrenir. - Çok güzel işlenmiş bir hikaye. İsimler, yerler hiç bir şey çiğ durmamış. Karakterler kötü-iyi olmaktan ziyade kendi amaçlarını yerine getirmeye çalışan kişiler(Terry-ölenlerin sayısında eksik olduğunda kafayı piyaniste takar). Kahramanın yolculuğunun güzel bir örneğini de görüyoruz. Piyanistin hayatta neyin önemli olduğunu anladığı -anı yaşamak oluyor belki biraz klişe- bir yolculuk. İki kişinin yolculuğu olması da tatlandırmış hikayeyi. Kızın da kendisini hazır hissetmesi bu süreçte gerçekleşiyor. Eşiği geçme gerçek bir ölümle oluyor. Piyanist lağım çukuruna düşüyor. Piyanistin annesi, onun için onay kazanma aşaması denebilir. Hem de onu ikna ediyor. Piyanist kendisi kıza mentör oluyor kız da ona.(Filmde direkt mentör deniyor zaten) Belki ikisinin de mentörü hayatını ok tutarak kazanan adam. Öyle ki bu adam akışa geçmeyi bu yolla öğrenmiş. Bazı çok kullanılan ifadeleri değerlendiriyor ama sırıtmıyor. Çünkü kendi bağlamında eritmiş bunları. Akış, Astral Seyahat gibi.

Birinci sezon: Dizi anne babası ayrıldıktan sonra bilgisayar programlama öğrenmek için kampa gitmek için evden kaçan büyümüşte küçülmüş bir kızın sonsuzluk treninde sıkışıp kalması üzerinde duruyor. Sanırsam konunun insanın hayat devam ettikçe anılarında sıkışıp kalması ve onları olduğu gibi kabul etmek yerine zihninde değiştirmeye çalışmasının sadece insanı daha da içinden çıkılamayacak bir dilemmaya sokması olduğu söylenebilir. İnsanın anıları bazen tehlikeli bazen de güvenli bile olabilir ama sıkışıp kalmak istenmiyorsa devam etmek gerek. Kurtulmak için benim fark ettiğim bir başka şart ise kendimizi bir aynadan görüyormuşcasına değerlendirip objektif bir bakış açısına da kavuşmak. Dizi de benim fark etmediğim detaylar da olmuştur tabii ama tüm bu hızlı temposuna rağmen bazı izleme zevki ve neden olmasın diye konulmuş detaylar da vardı. Aslında çok mesaja ve öze odaklanmak bazen bu detaylar ile de verilebilecek potansiyel destekleyici ve güzel yan mesajları koymamıza engel olabilir burada bir sorgulamış olalım bu öz-kılıf meselesini. "Kod yazmak eğlencelidir", "Kadınlar da evlilik teklif edebilir", "Aile ve arkadaşlıklar önemlidir" gibi sosyal mesajların da yer aldığı animasyon duygusallıklarıyla, komiklikleriyle ve geniş hayal gücüyle başarılı olmuş. Ayrıca bazen bizi sıkışıp kalmışlığımızdan kurtaracak olan bize dokunan bir şarkımız bile olabilir.

Wirt ve Gregory'nin bilinmeyen ormanda kaybolduktan sonra yollarını bulmaya çalışırken olağanüstü canlıların da olduğu bu ormanda aynı zamanda kendileriyle de bir yüzleşme yaşayacaklardır. Dante'nin "İlahi Komedya"sı bu kez bir çizgi dizi uyarlamasıyla karşımıza çıkıyor. Kitaptaki sahneler animasyonda farklı bir dilde beden bulmuş. Tam olarak kitabı birebiyle de yansıtmamışlar. Wirt ile Greg'in birlikte Dante'ye karşı geldikleri söylenebilir, Beatrice'in ise Dante'nin cehennemi sonunda bekleyen eşi olmasından ziyade burada biraz Virgil rolünü de almış lanetli bir kuş olarak görüyoruz. Bir çizgi dizi için oldukça başarılı, kendi başına bir hikaye kurmada eksik kaldığını düşünmeden de edemeyeceğim ama, İlahi Komedya buradayım diye bağırıyor. Tabii ki toplam süresiyle yerini bildiğini de söylüyor animasyon. Bu kitabı animasyonla nasıl anlatırız sorusunu başarıyla cevaplamış. Greg'in tatlığı zaten kilitliyor insanı. Bölüm süresinin 10 dk olmasıyla ve hızlı akışıyla "infinity train"i anımsattı. Bir bölüm bazen ne oldu diyemeden bitiyordu. Bu özelliğinin zihni farklı bir şekilde açık tutması, konuyu çok dağıtmaması gibi iyi yanları var. Ama ne oldu diye üzerine düşünemeden bitmesi de belki bir kötü yanı. Greg'in çaldığı taşı itiraf etmesi ve Wirt'ın de kendisiyle yüzleşip belki de kendisinden bir parça olan üvey kardeşini kabul etmesi bilinmeyen ormanda oluyor. Bir de 1408'de ki gibi suya dalıp çıkma bilinmeyen'e, cehenneme, diğer tarafa geçişte bir imge olarak da kullanılmış. Cehennemin katmanlarında sıkışıp kalan insanların çok da negatif bir imajla verilmemiş olması da ilginç. Belki her zaman bir umut var denmeye çalışılmış.

Masal kahramanlarının dünyasında iki elf onl altı yaşlarına girince anneleri onlara babalarının bıraktığı bir hediyeyi verir. Bu hediye bir asadır ve büyü yapabilirlerse babalarını bir günlüğüne geri getirebileceklerdir. Fantastik dünyalara meraklı korkusuz büyük kardeş Barley, ikisini maceraya çıkarmaya çalışırken, çekingen küçük kardeş Ian ise babasını bir kere görme umuduyla büyücülüğünü keşfetmek zorunda kalacaktır. - Hikayenin geçtiği dünyanın bu şekilde olmasına gerek var mıydı bir sorgulamak gerek: Masal kahramanlarının yaşadığı dünya teknolojiyle birlikte "büyüsünü" kaybetmiştir ve kimse potansiyelini kullanmıyordur çünkü teknoloji daha kolay bir şekilde yapıyor her şeyi. Tabi dünyanın kendisi bir şey söylüyor, bize belki keşfedemediğimiz bazı özelliklerimizin olabileceğini ve modern dünyanın bunu perdelemiş olabileceğini. Ama hikaye büyücülüğünü keşfeden elf ve kardeşiyle ilgili olunca. Neyse bir şekilde dünya eğlenceli bir şekilde bütünlüğe katılmış. Genç büyücünün abisi ona bir mentör oluyor ve masa oyun kartlarındann gidecekleri yerleri belirliyor. Yeniden değerli taşı almaları için ilk gitmeleri gerek yer bir Han'dır. Bu Sıradan Dünya'dan ayrılan kahramanlarımızın gittiği ilk durak izbe bir yerde de olsa. Aslında göründüğü gibi değildir. Burası bir çocuk restoranıdır. Ve savaşçı mantikor artık bir restoran işletmecisidir. Ama kahramanlarımız haritayı istediğinde kim olduğunu hatırlar küçük bir sinir krizi geçirir. (Burada işlenen dünyaya göre yolculuğun öğelerinin uyum sağlamasına güzel bir örnek görüyoruz. Film boyunca bence bu kalitede bir benzeri yok) Buradan sonra ikili haritadaki yere doğru yola çıkar. Uçmayan serseri periler ile karşılaşırlar. Polisler yollarını keser. Ve tuzaklı bir mağaraya girerler. Yol boyunca küçük elf abisinin sürekli desteğini ve rehberliğini görür. Görevi başaramadıklarını hissettiğinde abisine çıkışsa da en sonunda abisinin kendisine bir baba olduğunu anlar. Ve animasyon çok güzel bir şekilde biter: Takip ettikleri yol onları beklenmedik bir şekilde okul avlusuna çıkarır. Burada yaşadıkları tartışmadan sonra Barley taşı kendisi bulur. Ian ise abisinin değerini anlayıp döndüğünde taş ile birlikte büyük bir ejderha ortaya çıkar. Ejderhayı anneleri, mantikor ve kardeşler birlikte öldürmeye girişir. Bir yandan büyü babalarını ortaya çıkarmaktadır. İkisinden birisi ejderha ile ilgilenmeli diğeri de babalarını en azından birkaç saniye görebilmelidir. İkisi de diğerinin görmesini istese de Ian abisinin kendisine bir baba olduğunu ve zamanında hastane odasında veda edemediği için abisinin görüşmesini ister. Ejderha yenilir, Abi babayı görür, Ian ise yıkıntıların arasından onları izleyebilir ancak. Ve bu çok güzel bir bitiriş olur. Animasyon "mükemmel" bitmez (Bir önceki izlediğim animasyon "Raya"da olduğu gibi) ama öyle bitmesine de gerek yoktur. Çünkü bu şekilde anlamlı, duygulu ve inandırıcı bir bitiş olur. Finali iyi yapılmış bir animasyon. Çok iyi değil tabii ama eğlendirici ve hoş. - Eksilerine gelinirse, ana kahraman neredeyse çok uyuz bir karakter halini alacaktı. Ama neredeyse tabii. Hikayede Barley karakteri daha göze çarpıyor. Belki bunlar eksi de değildir. En sonunda Ian kendisini aşıyor zaten. Dünya inşasında ikna edici olmayan bir şeyler. Herhalde insanın zihnini bunlar kaşıyor. Eğer animasyon filmin tüm dünyanın büyüsünü tekrardan kullandığını gösterseydi. Her şey yerle bir olabilirdi. Belki bu dünyanın arka plan hikayesinde geçenler biraz sırıtıyor. Büyülü yaratıkların teknoloji daha kolay ve hızlı olduğu için onu seçtiklerini söylüyor ama insanları teknolojiye iten zaten "yeteneksizlik" ve dünyada çaresizlik. Böyle olunca dünya sürekli sırıtıyormuş gibi duruyor. Belki insanlar da eklenebilirdi. Ve hikayenin bütünlüğüne bir şekilde etkisi olabilirdi. Tabii bu animasyon çok "büyük" olmaya çalışmıyor. İnsanları da ikna edici bir şekilde yerleştirmek hikayeyi olmak istemediği bir yola sokabilirdi.

Bir oyun salonunda oyunların içindeki kötü karakterlerden bir tanesi hor görülmekten, yalnızlıktan, kötü çocuk olmaktan sıkılmıştır. Kendisini oyunundaki diğer karakterlere sevdirmek için diğer oyunlardan bir madalya almaya giden Ralph salondaki işleri karıştırır. Girdiği oyundaki saldırgan bir böcek onunla birlikte bir yarış oyununa geçer. Ve eğer böcek yok edilmezse tüm salondaki oyunları yok edebilir. - Ralph ise yarış oyununda aldığı madalyayı komik ama arızalı bir kıza kaybeder. Kız madalyayla birlikte oyunun seçilebilen dokuz karakterin biri olmak için yarışlara katılmayı ister. Diğer karakterler onun arızalı olduğunu söyleyip onu dışlamışlardır. Ralph ile Vanellope madalya yüzünden tartışsalar da dışlanmışlıkları onları yakınlaştırır. Ralph kıza yarışa katılması için yardım etmek ister. Yarışı kazanırsa da kendisi madalyayı geri alabilir. Ama işlerin altında Turbo adlı bir karakter çıkar. Kendisini kral olarak gösteren bu karakter. Kodlarla oynayarak Vanellope'nin yerini almıştır. Ve onun bir arıza olarak dışlanmasına sebep olmuştur. Şimdi yapılması gereken tüm bu olayların düzelmesi için kralın yenilmesi, yarışın kazanılması ve böceklerin yenilmesidir. Bu ikiliye Ralph'in oyunundaki iyi kahraman Felix ve böceğin geldiği oyundaki ana kahraman Calhoun da yardım eder. Bu sırada komik her şeyi düzelten Felix ile ciddi kadın Calhoun arasında da bir aşk gelişir. (Ki bu animasyondaki en komik şeylerden birisi) - Güzel bir animasyon. Karakterlerin bir araya gelişleri, Ralph'in amacı, atmosfer orijinal hissettiriyor. Oyunbozan Ralph denge bozucu olarak hikayede çıksa da Turbo kötü karakterin yok edilmesini sağladığı için daha iyi bir denge durumunu da sağlamış oluyor. Böylece karakterin kendisi için çıktığı "bencil yol" onun iyi birisi olmasıyla da herkese faydalı bir sonuca ulaşıyor. Ve hikayenin oynadığı bahsi de artırmış oluyor bu kötü karakterin varlığı. Böceklerin dış dünyaya salınması zaten Ralph yüzünden olduğu için o durumun kontrol altına alınması zaten gerekli yoksa Ralph'in sağlayacağı "daha iyi" denge durumu temelsiz olur. Burada bahsedilen dört ana karakter gayet iyi. Kötü karakterin küçük bir arka planla sunulmuş olması da başarılı. Herkes bir karakterin başka oyunlara kötü amaçlı dahil olmasını Turbo karakterine atıfta bulunarak söylüyor. Sanki halk ağzında bir deyim olmuş gibi. - Filmin sonunda bir an Vanellope'nin prenses olmasıyla final olması gerektiğinden daha iyi bitecek gibi oldu. Yani karakter sonunda sadece diğerlerine katılabilirdi. Ama en azından kız "arızalı" halini benimsediği için final sırıtmamış. Gene de tehlikeli bir yol. Ralph'in kötü karakter olarak kendisini benimseyip benimsettirmesi de final için gayet iyi. Ralph sonunda bir şeyleri değiştirmiş oluyor. Hoş, komik bir animasyon.

Prenses Mononoke'yi karakterlerin iyi veya kötü şeklinde çok net ayrılmamasıyla andırdığı, konusu beklediğimden daha farklı olan ve İngiliz Diana Jones'un kitabından uyarlama Miyazaki animasyonu. Konusu genç erkeklerin kalbini arayan bir cadının Howl'un kalbinin peşinden giderken genç bir kadını gençliğini alarak lanetlemesi ve bu genç kadının bu büyüyü kaldırmaya çalışırken gençliğine ve hayatına geri kavuşturacak olan Howl' ile karşılıklı sevgisi olarak söylenebilir. Tüm bunlar olurken dünya da savaş olur, Howl kalesiyle kaçarken bu genç kadınla karşılaşınca kendisini de savaşmaya karar verir, kendisini yetiştiren büyücüler kraliçesi peşindedir ve Howl kalbine, Genç kız da gençliğine kavuşunca bu olaylar da devam ediyordur herhalde bilmiyoruz. Büyücü kadın bırakıyor gerçi herhal peşini mutlu sondan sonra. Miyazaki'yi hayal gücünden, kurguyu hayatla birleştirmesinden ötürü sevmemek mümkün değil ama belki biraz daha derine inmesini bekliyor insan ya da ben anlamıyor olabilirim tabii. Elimizde sevgi insanın tek kurtuluşudur gibi bir şey kalıyor galiba tüm bu savaş sürerken. Bir ilginç konuda -belki kitaba bir açıdan sadık kaldığını göstermek için yapmıştır- şehirlerin çan sesleriyle mimarisiyle kuzey-orta avrupa şehirleri olmasıydı. Her şeyi geçersek izlenmesi gerek tabii ki...

Ejderha şeklinde bir gölün beş yarısında bulunan beş ülke yüzyıllar önce ejderhaların dünyayı kurtarmak için kullandığı bir taş yüzünden ayrılmıştır. Öncesinde Kumandra (birlik) halinde yaşayan insanlar bu taş sahip olma arzusuyla bölünmüşlerdir. Her bir ülke ejderha şeklindeki gölün bulundukları parçasıyla isimlendirilmiştir. Diş, Pençe, Sırt, Kuyruk... Kahramanımız Raya'nın babasıda insanları tekrardan birliğe getirmek için bir araya toplamaya çalışır. Çünkü taş Kalp ülkesindedir. Ama yemek sırasında taşı herkes almaya çalışır. Ve taş kırılır. Böylece "Droon" isimli karanlık güç tekrardan dünyaya yayılır. Bu kısımdan sonra bir 6 yıl sonrasına gidilir. Ve asıl hikaye burada başlar. (Bundan öncesinde iki kere arkaplan hikayesi çizilmiş gibi oldu) Raya beş ülkeye yayılan beş parçayı birleştirip babasını geri getirmeye çalışır. Bu ülkeleri dolaşırken müttefikler de edinir, düşmanlar da. Ama temelde problem güvensizliktir. Raya, Ejderha Sisu'yu bulduğunda birbirlerini tamamlayan bir grup olurlar. Raya'nın güvensizlik problemi vardır, ama akıllı bir savaşçıdır, Sisu ise saf ve polyanna bir ejderhadır. Bu macerada Raya daha önce kendisine ihanet eden Namaari yüzünden yaşadığı güvensizlik travmasını aşmak zorundadır. Sisu ise herkese güvenmeyi tekrardan öğretmeyi çabalamaktadır. Raya, Namaari ile yüzleşip tüm parçaları tekrardan toplayabilecek mi? - Hikayede iki arkaplan fikri ilginç olmuş. Birisi dünyanın inşası için kullanılırken, diğeri de karakterlerin inşası için kullanılmış. Aklıma biraz anime "Monster" geldi; orada da özellikle karakterler için birkaç bölüm inşa süreci görmüştük. Karakterler orta halli, Raya-Sisu-Namaari üçlüsü gayet inandırıcı. Sisu'nun mistik, büyülü bir ejderhadan ziyade saf bir yaratık olması hikayeyi ilginç kılmış. Ama bebek hırsız fikri harika olmuş. Sonradan müttefik haline gelen bu eşik gardiyanı tüm hikayeyi canlandırmış. İnsanın yüzünde tebessüm canlanıyor sürekli. - Şimdi hikayesini ve karakterlerini ortalama üzeri tutan bu animasyon neden belli bir çitayı aşamıyor sorusu geliyor insanın aklına. -- Hikaye tüm her şeyi çözerek bitiyor. (Burada artık benim animasyon izleyecek yaşı geçmiş olmam da etkili olmuş olabilir) Sadece insanlar taş olmaktan kurtulmuyor filmin sonunda. İnsanlar birliğe eriyor, ejderhaların hepsi tekrardan dünyaya dönüyor. Her yer güllük gülistanlık oluyor. Burada inandırıcılık kayboluyor. Belki sonunda Raya'nın olayların sonrasını anlattığını bir ses olabilirdi. Bize olayların iyiye gittiğini anlatırdı. Namaari ve Raya'nın gizlice ama büyüklerin de gözardı ettiği mektuplaşmalarını görürdük vs. - Animasyon ekibini hikayenin uzakdoğudan olduğunu gösterip, göze sokmama hassasiyetlerini tebrik etmek gerek. Karakterlerin hepsinin endonezya, tayland gibi ülkelerden olduklarını varsayıyoruz izlerken. Ejderha tasvirleri de oraya ait duruyor. Ayrıca seslendirenlerin hepsi uzakdoğu asıllı amerikalılar bu da çok hoş bir detay.

Bu animasyona denk geldiğim için inanılmaz iyi hissediyorum şu anda. Kitabı varmış ve herhangi bir beklentiyle izlemediğim animasyon çok şaşırttı beni. Stop-Motion tekniğiyle yapılmış animasyon gerçek hayatından anne babasından çok memnun olmayan bir kızın daha iyilerini hayal etmesi ve bu hayalin ise kendisini tuzağa düşürmek istemesiyle alakalı. Oyunları seven kötü-şeytan karakterini görünce aklıma Witcher'ın "Hearts of Stone" yamasında ki şeytan ve oyunu geldi. Benzer kötü imgesi var kafalarda aslında. İnsanlar ile oyun oynamayı ve onları tuzağa düşürmeyi seven şeytan aynı zamanda oyuna karşı bir zaafı da barındırıyor. Hayalin içinde insanların dikilmiş bebek halinde kalmasını belki gözlerinin kapanması ve gerçeği göremeyecek hale gelmeleri söylenebilir. Ve bu hayal dünyasında gerçeği gösterecek olan da bir 3. göz belki de, şekerden. İlginç bir konu ise bu animasyonun özellikle çocuklar tarafından izlenmemesi gerektiği. Argosuyla, korku öğeleriyle biraz hedef aralığını yukarı çekiyor.

"Song of the Sea"nin yapımcısından başka bir animasyon. Bu animasyonda Orta Çağ'da bir şehirdeyiz. Şehri yöneten kral ve halk ormanı yıkıp, kurtları öldürmeyi ya da evcilleştirmeyi amaçlamaktadır. Bu bağlamda yarı kurt yarı insan olan Mebh ile babası avcı olan Robyn tanışır. Robyn aynı babası gibi avtı olmak ister ama Mebh ile tanışınca kurtları, kurtlarla olmayı ve özgürlüğü çok sever. Bu sefer kurtları şehirden öldürmeden uzaklaştırmayı amaçlar ama Mebh'in annesinin daha önceden kral tarafından kaçırılmış olması her şeyi zorlaştırır. Isırılınca kendileri de birere "Kurt yürütücüsü" olan Robyn ve babası, Mebh ile birlikte Kral ve askerlerini def edip hep birlikte mutlu mesut gezerler. Animasyonun tarzı görsel olarak çok tatmin edici gerçekten. Bitmemiş, eskiz tarzı bir grafik dili daha da derinleştirmemiş gibi gözükse bile görsel olarak çok hoş olmuş. Ama animasyon çok tahmin edilebilir ve bazen de klişeleşmiş bir senaryoyu takip ediyor. Kızın başta avcı olmak istemesi ama kızla tanıştıktan sonra kurtlarla olmak istemesi, bir şekilde kurtların askerleri def etmesi vs... Animasyonu çok fazla çocuklara hitap eder şekle çevirmiş. Doğa ve oradakiler iyi, şehirdeki adamlar ve kral kötü olmuş. Başrolleri paylaşan iki kız, Mebh ve Robyn kendilerine özgüler onlar izlettiriyor. Beklenti yüksek izledim belki biraz. Bu animasyonu iyi yapacak şeyler, Kralın tamamen farklı bir karakter olması, arada sırada gördüğümüz daha önce Kurt Yürütücüler ile karşılaşmış köylünün daha çok hikayede olması, sonunun bu kadar "mutlu son" olmaması olabilir.

Bir ailenin yeni evlerine taşınmalarıyla küçük kız kardeşler de yeni hayali ve gerçek arkadaşlarıyla tanışma fırsatı bulurlar. Bir ara "Beyaz Tavşan" muhabbeti mi olacak acaba derken, film gayet tatlı bir şekilde hayalilerden korkmama ve aile temaları üzerine şekillendi. Çocuklar ile birlikte izlenebilecek bir film.

Paprika, Tokyo Godfathers ve Perfect Blue'nun yönetmeninden olan bu filmde oyuncu bir kadının hayranı tarafından farklı bir gözle hayatının belgeselinin çekilmesini izliyoruz. Oyunculuğa rastgele tanışdığı bir adamın kendisine verdiği anahtarı geri vermek için adamı aramasıyla başlayan kadın son filmine kadar da adamı aramaya devam eder. Son filminden sonra artık kendisinin adamın tekrardan buluşmak için sözleştiği kız olmadığını fark edince dağ evine yerleşir. Kadın aşkını aramasını bin yıllık bir lanetmiş gibi düşünür ve filmleri de Japon tarihinde bin yıl kadar geriden başlar. Sanki her çağ da onu arıyor gibidir bir yandan. Filmin karmaşıklığı ve sahne geçişleri Paprika ve Perfect blue'da kiler ile benzeşiyordu. Sadece bu deneyim için bile izlenebilir.

Tastamamların, Yarımların ve Eskizlerin bir hiyerarşi içerisinde bulundukları dünyada bir yarıma aşık olan genç bir tastamam, bir yarım olan aşkı başka bir yerde bulacağını düşünen lola ve huysuz eskiz Ressamı bulup tablolarını tamamlatmak üzere yola çıkarlar. Bu yolda farklı tablolara girerler ve hatta yıkılmış ve yakılmış tabloları fark edip kendisiyle tanışmaktan bile vazgeçerler. Ve sonunda ressamın kendi otoportresi onlara resim yapmayı öğretir. Böylece kendi dünyalarındaki yarım karakterleri tamamlarlar. "Erkekler kadınları severler, ama hayallerini onlardan daha çok severler" demiş ressamın tablosundaki kadın. İçeriğiyle, konusuyla hoş bir filmdi. Filmin sonunda da ressamı bulan Lola merakı doymaz artık ressamı kimin çizdiğini merak eder.

Antik Çağ'da yaşayan Crood ailesi, Babanın etkisiyle dışarıdaki tehlikeden ötürü sürekli mağarada yaşamaktadırlar. Dışarıda kalanlar tehlikeli dünya tarafından yutulmaktadır. Ailenin meraklı kızı Eep ise babasıyla bu konuda sürekli çatışır. O dış dünyayı keşfetmek ister. Bir akşam sürekli Güneş'i takip eden bir çocukla karşılaşır: Guy. İki yabancı birbirlerine başka bir canlıymış gibi bakar. Ama ikisinin de maceraperest olması birbirlerine yaklaşmalarını sağlar. O akşam ayrılmak zorunda kalırlar ama Guy dünyanın sonunun geldiğini söyler. Bir sonraki mağaraları başlarına yıkılan Crood ailesi dış dünyayı keşfetmek zorunda kalır. Sıkıntıya düştüklerinde onlara Guy katılır. Ama ailenin babası Grug onu pek sevmez. Sürekli yeni bir şeyler söylüyordur bu mucit ve kaşif. Tüm ekip yeni bir ev arama umuduyla birlikte hareket etmeye başlar. Peşlerinden de dünya yıkılıyordur. - Baba karakteri çok uzun süre karton bir "kötü" karakter olarak kalıyor. Öyle ki tüm animasyonu bir derece aşağı düşürüp, propaganda haline getirecek kadar. Ama artık hikayenin sonlarında bir şaşırtmaca gerçekleşiyor. Grug'ın yalnız başına kaldığı bu sahnede, ailesini kurtarıp kendisini mağarada sıkışınca, yine onları kurtarmak için mağaradan kurtulmak zorunda kalıyor. Ve bu kurtulma Grug'ı icat etmeye, düşünmeye zorluyor. İşte bu küçük çile anında engelleyici baba teşvik edici ve kollayıcı babaya dönüşüyor. Hatta filmde babanın rolüne dair önemli bir mesaj verecek kadar oluyor bu dönüşüm. Bu da Grug'ı neredeyse ana kahraman yapıyor. Çünkü değişen, gelişen o. Ama bu son sahneye kadar animasyon riskli bir rotada ilerliyor. Neredeyse kahramanlarından birisini "kötü" olarak gösteriyor. Neyse ki kurtarıyor bu imajdan. - Animasyonda birkaç kez cidden güldüm. Ve baba konusu da tatlıya bağlanınca, film hakkındaki genel görüşüm olumsuzdan->gayet izlenebilir oldu. - Diğer problemler ise animasyonun bağlamla birlikte yoğurabileceği kişisel gelişimin adımları etiketlemeler ile basitleştiriliyor. Bu animasyonun hedef bir izleyici kitlesine sahip olmasını sağlıyor: Çocuklar. Bu da ilginç oldu değil mi? Bir eser ne zaman çocuklar için olur: Mesajı kılıfa sokmadığı zaman belki de. Mesela, "Yeni kötüdür", "Korku iyidir", "Risk alma" bu tarz söylemler çok geçiyor. Bunlar kılıfa geçirilseymiş tüm animasyon çok daha iyi olabilirmiş. Bu haliyle kolaya kaçılmış gibi duruyor. Bunlar dışında izlenebilir bir animasyon.